Anneloek Sollart verwierf (inter)nationale bekendheid met haar documentaires Rauw en het vervolg Rauwer; een jongen moet het strakke gezondheidsregime van zijn moeder volgen en mag daarom alleen maar rauw voedsel eten. De extreme opvoeding werd landelijk onderwerp van gesprek en de film kreeg aandacht in DWDD en het NOS Journaal.
In Babyluik filmde Anneloek de omstreden komst van het eerste babyluik in Nederland, waar wanhopige ouders hun pasgeboren baby anoniem kunnen afstaan.
Haar documentaire De Beveiligers biedt een zeldzame kijk achter de schermen van de beveiligingswereld. Ze kreeg voor het eerst een beveiliger van Geert Wilders voor de camera. ‘Een film van weinig woorden met visuele allure’, schreef NRC. Dat is de grote kracht van deze regisseur; ze onderzoekt, observeert en laat de kijker zelf conclusies trekken.
Bij Anneloek gaat niets op de gebruikelijke manier. In haar jeugd won ze ooit een schaap op de kermis. Ze deed een touw om de hals van het beest en liep ermee naar huis. Ooit kreeg ze een baan bij Radio Rijnmond, juist omdat ze – ter voorkoming van opspelende zenuwen – een paar glazen wijn had gedronken. Haar eerste filmervaring deed ze op in New York, waar ze samenwerkte met de rijke zoon van de interim-president van Pakistan. De jongen had faam gemaakt in Wall Street door met de regelmaat van de klok een 0 te veel achter bedragen te zetten.
Haar vader was zijn hele leven zelfstandige. Meneer Sollart was werktuigbouwkundige. Hij tekende hele straten vol machines voor bedrijven en fabrieken. Een baas wilde hij nooit hebben. Hij had een hekel aan gezaghebbende mensen. Deze aversie tegen baasspelers en machthebbers heeft Anneloek niet van een vreemde. Ze accepteerde geen kritiek van een docent op de School voor Journalistiek op een lang krantenverhaal van haar hand. “Het is al geplaatst, de krant heeft mijn honorarium al betaald.” Wie zijn anderen dan helemaal, dat ze iets over haar werk zeggen? Het is de eigenwijze, onafhankelijk Rotterdamse (al werd Anneloek in 1965 in Amsterdam geboren) houding die Anneloek en haar werk kleur geven. Plannen doorzetten waar anderen bij twijfelen, vragen stellen waar ieder ander de mond zou dichthouden. Die karaktereigenschappen benut ze de laatste jaren ten volle in haar werk als documentairemaker. In 2008 won ze de Cinekid Award voor Rauw, een film over een tienjarige jongen die van zijn moeder alleen maar ongekookt, rauw voedsel mag eten. Vervolgens was Rauwer (2012), te zien op het IDFA in Amsterdam. Die film is het vervolg; de moeder en zoon leven nog steeds op ‘raw food’ terwijl de kinderbescherming met de handen in het haar zit. Het mag geen verbazing wekken dat Anneloek Sollart in een paarse Jeep Cherokee scheurt. In haar vrije tijd zit ze regelmatig op een paard.
Anneloek woont in een huis uit de jaren ’30, met haar man en twee kinderen. Kamers vol met boeken en dvd’s, een laptop op schoot voor snel contact via Facebook en een mobiele telefoon binnen handbereik om iedereen te vertellen hoe idioot de wereld nu weer in elkaar zit.